Vrijwilliger in hart en nieren: Pieter Bos
Onze vrijwilligers zijn goud waard, onmisbaar. Zij zorgen ervoor dat alle randvoorwaarden zijn ingevuld, zodat onze leden kunnen genieten van het sporten. In deze rubriek komt zo’n onmisbare vrijwilliger met een groot SV Raalte-hart aan het woord. We trappen af met Pieter Bos, wie kent ‘m niet.
~ door Timon Kassies
We spraken af in de oude bestuurskamer, maar voordat we aan tafel zaten waren er zeker 15 minuten verstreken. Een praatje, even ouwehoeren. Pieter –altijd goed te pas- kent iedereen bij SV Raalte en iedereen kent Pieter. Hoe kan het ook anders: Pieter is al 45 jaar vrijwilliger bij onze club.
Inderdaad, 45 jaar, vanaf 1976. Het jaar dat Panenka zijn beroemde penalty maakte en daarmee Tsjecho-Slowakije Europees kampioen maakte (ten koste van West-Duitsland). Pieter was 16 jaar en begon met het trainen van de E2 en in de 45 jaren die volgden bekleedde Pieter allerlei vrijwilligers-functies: van materiaaluitgifte tot jeugdtrainer (o.a. 10 jaar D1 en 10 jaar B1) en van kledinglease tot leider bij het 1e tot jeugdbestuur, lid van de activiteitencommissie en ga zo maar door. Niks is Pieter te gek, zelfs het trainen van ons eerste dameselftal niet, hoewel hij het damesvoetbal niet al te hoog had zitten.
“Ik had altijd een grote mond over damesvoetbal, ik vond het maar niks en ik vond dat het al helemaal niet bij onze vereniging hoorde. Toen onze dames in 2012 promoveerden naar de 2e klasse zochten ze een trainer. En als je een grote bek hebt moet je het ook maar ervaren, dus toen ben ik daar ingestapt en dat was een geweldige keuze. We hebben daar van alles meegemaakt: degradaties en kampioenschappen. Een van de mooiste periodes als vrijwilliger bij SV Raalte.”
Maar het ultieme hoogtepunt bij SV Raalte beleeft Pieter in de tijd dat hij nog zelf voetbalt. “Mijn hoogtepunt is de wedstrijd tegen FC Barcelona, op 4 augustus 1991. Ik mocht die wedstrijd in de 2e helft invallen en dat was toch wel heel speciaal: spelen tegen al die grote namen voor het oog van 4.400 toeschouwers.” De wedstrijd tegen FC Barcelona was direct Pieters laatste wedstrijd in het blauwwit, wegens een rughernia komt er noodgedwongen een einde aan Pieters voetbalcarrière, maar het vrijwilligerswerk blijft Pieter altijd doen.
In 2015 wordt Pieter getroffen door een herseninfarct waardoor hij helaas noodgedwongen moet stoppen bij de dames. “Ik had alles nog in m’n kop zitten, maar het kwam er niet meer uit. Het enthousiasme wist ik nog over te brengen, maar tactisch ging het niet meer. Niemand ziet iets aan me, maar ’t koppie wil niet alles meer.” Toch blijft Pieter volop actief bij en voor SV Raalte. “Het is zoals het is, ik blijf altijd overal het positieve in zien, dat is enorm belangrijk. Ook bij de vereniging. Wat er ook gebeurt, positief blijven. Daarmee kom je het verst.”
Tijdens ons gesprek valt een paar keer de naam van Henny Cents. “Henny is mijn rechterhand bij SV Raalte. Een man waar ik op steun en waar ik op kan bouwen. Iemand die er hetzelfde instaat als mij en ook na de gebeurtenissen in 2015 heeft Henny me enorm geholpen.”
Pieter vult aan: “Iedere vereniging is uniek, maar SV Raalte is uniek door de fijne sfeer die hier hangt. Iedereen kent elkaar, iedereen weet van elkaar wat ze doen. Het is voor mij ook een uitlaatklep. Ik maak elke dag wel even een rondje over de club, even ouwehoeren met de BSO, even iets klaarleggen, een net repareren, lijnen kalken, kantinewerk. Zo heeft elke dag wel een SV Raalte-momentje.”
Op de vraag waar Pieter mee af wil sluiten hoeft hij niet lang na te denken: “Positiviteit in de club, dat is het allerbelangrijkste. We moeten het allemaal samen doen: gun elkaar het woord, luister naar elkaar, help elkaar en blijf positief.”
Pieter geeft het stokje – hoe kan het ook anders – graag door aan Henny Cents, daarover meer in de volgende editie van Arkelproat.
